Rozwiązujemy zadania z chemii na żywo
2 grudnia 2025, 19:00 za 0 dni 0 godz 0 min i 0 sek
Logo gotowinamature.pl

Co to jest marinizm?

Dominika Matysiak
6 listopada 2025
6 min czytania
Co to jest marinizm?
Spis treści

Brak nagłówków w treści artykułu

Barok jest epoką chaosu, kryzysu i niestabilności. Odrzuciwszy renesansową harmonię, poezja musiała znaleźć nowy język, który odda złożoność świata. Charakterystycznym stylem stał się marinizm - poetyka kunsztu i intelektualnego zdumienia. Zrozumienie, czym jest ten koncept i jaką funkcję pełni pozwala na interpretację ówczesnej twórczości polskiej.

Kto stworzył marinizm?

W poezji europejskiego baroku marinizm jest prądem literackim zapoczątkowanym przez wybitnego włoskiego poetę Giambattistę Marino, od którego nazwiska pochodzi nazwa. Ta strategia poetycka wywodzi się z Włoch, ale miała swoje odpowiedniki w innych krajach:

  1. w literaturze hiszpańskiej rozwinęła się w gongoryzm,
  2. w Polsce widoczna jest przede wszystkim w twórczości Jana Andrzeja Morsztyna i Daniela Naborowskiego.

Marinizm - czym się charakteryzuje?

Marinizm to poezja nastawiona na olśnienie intelektualne i formalną wirtuozerię.

Cel estetyczny: admirałcja

Nadrzędną zasadą marinizmu jest dążenie do zaskoczenia i zdumienia odbiorcy (łac. admiratio). Poeta celowo stosuje gwałtowne przeskoki myślowe i nieoczekiwane skojarzenia, aby "zaatakować" i zszokować czytelnika. Ten przesyt formy i dążenie do maksymalnej efektywności formalnej mają charakter manierystyczny.

Koncept

To zaskakujący, oryginalny i intelektualnie błyskotliwy pomysł, który stanowi kompozycyjną i myślową oś całego utworu (np. porównanie kochanka do trupa). Koncept sprawia, że nawet z pozoru banalna prawda staje się wiarygodna i odkrywcza dla odbiorcy, ponieważ została ujęta w wyszukaną formę. W poezji marynistycznej dominowały tematy związane z rozkoszami ziemskimi.

Środki stylistyczne (narzędzia konceptu)

Marinistyczny język jest kwiecisty, a sama forma przesadna i nadmiernie ekspresywna. Twórcy poprzez grę słów pokazywali swój kunszt. Realizacja konceptu opiera się na bogactwie figur retorycznych:

  1. aliteracja: powtórzenie tych samych głosek na początku lub w akcentowanych miejscach wyrazów (tzw. instrumentacja głoskowa), służy wzmocnieniu brzmienia i rytmu utworu (np. w opisach vanitas),
  2. anafora: powtórzenie tego samego wyrazu lub zwrotu na początku kolejnych wersów/zdań, np. wielokrotne "Prędzej..." w Niestatku Morsztyna bądź "Z czasem..." w Marności Naborowskiego,
  3. antyteza (przeciwstawienie): to najważniejszy środek wyrazu artystycznego, polegający na kontrastowym zestawieniu przeciwstawnych pojęć w celu podkreślenia dylematu lub sprzeczności (życie kontra śmierć, sacrum kontra profanum), np. "Ty - strzałą śmierci, ja - strzałą miłości" (Do trupa, Morsztyn),
  4. enumeracja (wyliczenie): służy budowaniu dowodu retorycznego, prowadzącego do nieodpartej pointy (konceptu), np. u Naborowskiego wyliczanie ulotnych zjawisk: "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt - żywot ludzki",
  5. hiperbola: celowe, retoryczne wyolbrzymienie w celu potęgowania siły wyrazu oraz do dramatyzacji uczuć i dowodzenia słuszności konceptu, np. życie zredukowane do "czwartej części mgnienia" (ekstremalne pomniejszenie skali) w Krótkości żywota Naborowskiego,
  6. inwersja: zmiana naturalnego porządku słów w zdaniu (szyk przestawny) w celu podkreślenia wyrazu lub utrzymania rytmu, typowe dla kwiecistego stylu Naborowskiego i Morsztyna,
  7. metafora (przenośnia): zestawienie wyrazów posiadających ukryte znaczenie, np. "Płomień skryty" jako ukryte, intensywne uczucie w Do trupa Morsztyna,
  8. oksymoron: połączenie wyrazów o sprzecznym znaczeniu, takie jak "gorzkie szczęście" podkreślające dualizm ludzkiego życia, potęgujące wyraz emocjonalny i intelektualny utworu,
  9. paradoks: twierdzenie, które na pierwszy rzut oka jest sprzeczne z logiką, ale zawiera ukrytą, głęboką prawdę filozoficzną lub moralną, np. u Naborowskiego "kolebka grobem" (narodziny są początkiem umierania) bądź u Morsztyna "Prędzej stała będzie Fortuna" (twierdzenie niemożliwe).

Czy marinizm i konceptyzm to to samo?

Terminy te są ze sobą blisko powiązane i często używane zamiennie jako określenie stylu poetyckiego. Konceptyzm jest ogólną, szerszą nazwą poetyki barokowej, której celem jest intelektualny dowcip i zaskakujący koncept. Natomiast marinizm to konkretna odmiana konceptyzmu, która koncentruje się na estetycznym i formalnym popisie, często w służbie miłości i życia towarzyskiego. Konceptyzm rozwinął się jako prąd literacki poza marinizmem jako hiszpański gongoryzm.

Marinizm - przykłady w literaturze polskiej

W polskiej literaturze marinizm przybrał dwa główne, kontrastujące oblicza, które są często wymagane przy analizie maturalnej.

Jan Andrzej Morsztyn

Morsztyn jest reprezentantem czystego marinizmu i dworskiej poezji estetycznej, dla którego forma jest ważniejsza niż treść. Głównym celem jest zdumienie, popis retoryczny i olśnienie estetyczne. Dominujące motywy to miłość dworska, niestałość i zmysłowość.

  1. "Do trupa": koncept opiera się na skrajnej antytezie (przeciwstawieniu) zakochanego podmiotu lirycznego ze zmarłym (trupem). Morsztyn dowodzi, że jego cierpienie z miłości (życie) jest analogiczne, a nawet gorsze niż stan martwego (śmierć).
  2. "Niestatek": koncept polega na zestawieniu niemożliwych zdarzeń przy użyciu anafory ("Prędzej...") i paradoksów (np. "Prędzej stała będzie Fortuna"). Służy to retorycznemu wzmocnieniu dowcipnej pointy: niestałość kobiecej natury jest niemożliwa do zmiany.

Daniel Naborowski

Naborowski wykorzystuje koncept jako środek do wyrażenia głębokiej prawdy egzystencjalnej (często nawiązującej do Księgi Koheleta). Ujęcie prawdy, refleksja moralna i filozoficzna to główne cele jego twórczości. Motywy, które dominują to przemijanie (vanitas), kruchość życia oraz cnota.

  1. "Krótkość żywota": koncept redukcyjny. Życie ludzkie zostaje zredukowane do ulotnej chwili "czwartej części mgnienia". Koncept osiągnięto przez enumerację coraz mniej materialnych zjawisk: "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt - żywot ludzki".
  2. "Marność": konkluzja filozoficzna. Mimo dominacji motywu vanitas, Naborowski nie jest pesymistą. Radzi zachować cnotę i umiar, akceptując świat jako dzieło Boga. Koncept służy tu moralnej konkluzji.

Marinizm - wnioski maturalne

Dla maturzysty najważniejsze jest strategiczne rozróżnienie:

  1. Morsztyn wykorzystuje koncept (np. antytezę w Do trupa) do estetycznego popisu i udowodnienia dowcipnej, salonowej tezy (poezja dworska).
  2. Naborowski używa konceptu (np. redukcja życia do "punktu" w Krótkości żywota) jako środka do refleksji metafizycznej na temat vanitas i cnoty.

Na egzaminie wymagana jest umiejętność odróżnienia konceptu (całościowy, zaskakujący pomysł utworu) od środków stylistycznych, które służą jako narzędzia do jego zbudowania i wzmocnienia szokującego efektu. Częsty błąd polega na utożsamianiu pomysłu utworu z pojedynczymi ozdobnikami. CKE natomiast wymaga, aby wskazać koncept i udowodnić, że został on zbudowany z precyzyjnych figur retorycznych.

Artykuły powiązane